Iets waar ik me al jaren geleden tegen verzette en waarvan ik nu de gevolgen denk te zien is de kaasschaafmethode. De eerste keer dat ik daarmee in aanraking kwam was bij het opstellen van een afdelingsbegroting. Er moest minder geld uitgegeven worden en er werd overal iets vanaf gehaald. Intussen is er op vele terreinen maximale efficiëntie behaald, en dit heeft niet alleen met geld te maken, maar ook bijvoorbeeld op tijdsbesteding. Alle ruimte die ergens is wordt al snel wegbezuinigd zodat er vooral geen ruimte meer over is. Alles moet zo strak mogelijk aansluiten en nu wordt zichtbaar dat bij een kleine tegenslag de rek er helemaal uit is.

Niet alleen in het bedrijfsleven is dit fenomeen aanwezig, maar ook in de maatschappij. Zo worden we al jaren enerzijds gedwongen, anderzijds leggen we ons dat zelf op, om binnen een huishouden met beide partners te werken. We kopen een huis en de hypotheek kan alleen betaald als beide partners werken. Als er kinderen komen gaan deze naar de opvang en school, en er is een hele planning nodig om alle clubjes te bezoeken. Elke vrije minuut is volgepland. Want we willen steeds meer. Meer geld, meer status, behalve 1 ding. Meer vrije tijd willen we misschien wel, en we roepen dat ook, maar het gebeurt niet. En dan komt er een tegenslag, bv. corona. We worden gedwongen thuis te werken en in dezelfde tijd en ruimte moet ook aan de kinderen les gegeven worden. Dat laatste hadden we eigenlijk uitbesteed aan een ander. Doordat velen in hetzelfde schuitje zitten is het ook niet goed mogelijk om elkaar daarin te helpen, want niemand heeft tijd over om er extra taken bij te doen. Het enige lichtpuntje is het feit dat clubjes en sociale afspraken vaak ook niet door kunnen gaan en dat er wat tijd overblijft. Echter of we daar op de langere termijn gelukkig van worden?